KABANATA IX
NO IPIS ALLOWED
Pagkagaling na pagkagaling ko. Nuong mga panahon na maayos ko ng naigagalaw ang mga paa at pakpak ko. Dali dali ako pumunta kay Intsikticide. Super excited. Sa sobrang excitement eh nakalimutan ko na ngang maghugas ng pwet pagkatapos tumae. Hehe. Laking gulat ko ng pagdating ko asang malaking sign ang aking nakita. "NO IPIS ALLOWES" takte wrong gramming pa!!
"WAT ISDAT? boklong naman ng nagsulat niyan! haha" Tanong ko kay Intsikticide. ngunit hindi niya sinagot ang tanong ko. Tumingin lang siya sa akin at sinabing " Ako ang may gawa niyan! Umalis ka na rito! ayaw na kitang makita!"
Lumapit ako sa kanya para lambingin. "ano bang problema my honeybunch? Hindi kita maintindihan. Pwede ko bang malaman?" gulat at may pilit na ngiti kong itinanong sa kanya.
"Hindi mo alam? Wala kang alam? Wag kang tanga!! " pasigaw niyang sagot habang pinipigil ang kanyang pagluha.
" Kung ano man yan, Alam ko magiging ok rin yan. May tiwala ako sayo. kaya natin to."Ang sabi ko sa kanya.
"Magiging OK? Lufet naman! Ano ba? Naalala mo ba yung mga nakaraang taon? Yung mga panahon na nagluksa ka sa pagkawala ng mga kalahi mo at ng pinakamamahal mo na si Dalisay? Ako! At ang mga kauri ko ang may gawa nun! At alam mo ba kung anong mas masakit?Muntik lang naman kitang mapatay! OO! tawa ang narinig mo. Ako ang dahilan kung bakit nagkasakit ka! So please! Get out of my life! Kasi hindi ko kayang ako ang maging dahilan ng pagkawala ng buhay ng pinaka ispesyal na pangyayari sa buhay ko." Umiiyak at galit niyang sagot.
para akong tinamaan ng kidlat sa sinabi niya. Hindi ko alam kung anong magiging reaksiyon ko sa mga narinig ko. Galit ba sa mga nangyari o galit sa sarili ko kasi wala akong magawa. Takot ba na mamatay rin ako kapag kasama ko siya o takot na lmas lalo kong ikamatay kung malalayo ako sa kanya. Tulala akong nag fly -fly palayo. Naghanap ng lugar na mapagtataguan at kung saan puwede akong mapag-isa.
"Bakit ganun? Wala naman akong balak saktan siya. Gusto ko lang maging close kami. Pero bkit tinataboy niya ako" maluha luhang tanong ko sa sarili ko
"Insecticide ako, Ginawa ako para patayin ang mga tulad mo. Nilalayo kita sa akin kasi ayoko maging dahilan ng paghihirap mo. Sana maintindihan mo ako" sabi naman ni Intsikticide sa kanyang sarili habang iniisip si lufet at umiiyak.
Lumipas ang isa, dalawa, tatlo at apat pang mga araw. Hindi pa rin ako lumabas sa aking pinagkukulungan. Pero ganun talaga ang life. Hindi ko pala talaga kaya siya tiisin kaya mabilis ako lumipad pabalik sa kanya.
itutuloy...........
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento
Tandaan: Ang mga kasapi lamang ng blog na ito ang maaaring mag-post ng komento.